Welk verband is er tussen stress, paniekaanvallen en pds? En hoe ervaar ik dit? Momenteel gaat het al stukken beter met me doordat ik iets nieuws probeer en ik hoop dat dit jou ook zal helpen!
Ik heb al een hele tijd niks meer gepost over hoe het nu gaat met mijn paniekaanvallen. Daarom leek het me goed om jullie hier weer een update over te geven. Het gaat namelijk al stukken beter met me, maar het is nooit écht weg.
Ochtend stress, Paniekaanvallen en PDS
Stressvolle ochtenden zijn eigenlijk een onderdeel geworden van mijn leven. Aangezien ik last heb van PDS (prikkelbare darm syndroom) heb ik iedere ochtend erg last van mijn darmen. En doordat ik dat heb, zijn er ook paniekaanvallen bij me ontstaan. ‘s ochtends vroeg de deur uit met kramp in mijn buik is alles behalve fijn. En ook al heb ik minder last van mijn buik, dan ben ik alsnog aan het stressen omdat ik bang ben dat het gebeurt. Vreselijk!
Het is dus eigenlijk een vicieuze cirkel waar ik in tijden maar moeilijk uit kon komen. En ik praat in de verleden tijd, want het gaat momenteel stukken beter met me. Persoonlijk ben ik echt iemand die alles altijd maar in goede banen wil leiden. Zowel op werk, als privé sferen. Ik wil er gewoon voor mijn medemens zijn en helpen waar ik kan. Maar soms leidt dit ertoe dat ik de hele wereld op mijn schouders aan het dragen ben en daar zelf heel veel stress door ervaar. Ik maak me druk om anderen en situaties, waar ik eigenlijk niet veel mee kan.
Nutteloos dus.
Rust in mezelf
Maar je moet het wel even inzien dat het nutteloos is. En dat zie ik nu. Ik weet dat ik niet iedereen kan helpen en niet altijd voor iedereen klaar kan staan. Dus dat heb ik losgelaten. Dit kost natuurlijk wat tijd, maar ik merk dat ik al heel goed om weg ben om die rust in mezelf te vinden. En dat scheelt een hele hoop. Ik merk dat ik veel minder stress heb en dat mijn ochtenden ook rustiger verlopen. Hierdoor zijn ook mijn darmen veel rustiger en verandert mijn mindset ook steeds meer.
Ik dacht altijd dat ik niet alles kon eten voor ontbijt omdat ik dan mijn PDS zou verergeren. Maar dit zit grotendeels tussen mijn oren. Het is namelijk nergens voor nodig om complete voedingsgroepen te vermijden. Het is alleen wel handig om een beetje rekening te houden.
Het ligt niet aan mijn voeding
In feite kan ik gewoon alles eten wat ik wil. Maar mentaal ging dit in het begin niet zo lekker. Ik dacht namelijk steeds dat bepaalde voedingsmiddelen mijn darmen nog meer overstuur maakten. Maar nu dat stress level verder is gedaald, weet ik 100% zeker dat het dus niet aan mijn voeding ligt. Dat leek mij ook al erg sterk omdat ik gewoon heel gezond eet en veel sport. Stel dat ik ’s ochtends brood met hagelslag at, tja dan was het waarschijnlijk een ander verhaal geweest. Maar een speltcracker met een halve avocado… Not so much, haha!
Dit helpt mij enorm!
In feite zeg ik gewoon tegen mijn darmen: jullie kunnen de pot op (ha!) Dit is mijn leven. Mijn ritme en ik doe wat ik wil. Einde verhaal. Ik kon iedere ochtend niet eerder de deur uit dan 8 uur omdat ik bang was dat ik last van mijn maag zou krijgen, maar nu pak ik dat heel anders aan. Ik sta rond half 7 op en volg mijn vaste ritme. Ik eet wat en zodra ik klaar ben om te gaan, ga ik gewoon. Ik probeer daarin echt een mindshift te ondergaan en niet als maar een afwachtende houding aan te nemen met de gedachten: ‘wat als…’
Afgelopen week heb ik dit de hele week gedaan en het ging echt super. Iedere dag ging ik heel relaxed naar werk, had ik een positieve instelling en heb ik geen één keer last gehad van een paniekaanval. Dit is zo’n fijne ontwikkeling! Echt, wauw. Je hebt geen idee hoeveel rust dit me geeft. Ik was er zelf eigenlijk enorm verbaasd over. De eerste dag was echt eng, want mijn angstige gedachten lagen toen nog heel erg op de oppervlakte. Maar naarmate de week vorderde kon ik tegen mezelf zeggen:
‘Lou, gister en die dag daarvoor ging het ook super. Waarom nu niet?’
En wat ik ook tegen mezelf zeg is dit:
‘Ik heb nergens last van. Ik voel me prima. Ja, ik heb PDS, maar dit houdt mij niet tegen. Ik kan alles doen wat ik wil. Dit is mijn leven.’
Want als ik mezelf kan aanpraten dat ik last heb van mijn buik en dat ik er op werk steeds last van krijg, kan ik ook het tegenovergestelde doen en zeggen dat ik me super voel. En geloof me, dit werkt lang niet altijd even goed, maar ik blijf het tegen mezelf zeggen. Ik ben niet mijn gedachten en ik ben de baas over dit lichaam.
Nu beweer ik niet dat het ineens helemaal over is, maar het gaat zeker een stuk beter en ik voel me zoveel rustiger. Je hebt geen idee hoe blij ik hiermee ben. Echt.
’Waar blijft ze nou?!’
Twee weken terug kreeg ik bijna een paniekaanval, maar ik kon mezelf nog redelijk goed in toom houden. Ik was net klaar met mijn rijles en na mij was een ander meisje. We reden alvast die kant op om haar op te halen en na een kort overleg mocht ik achterin zitten en stonden we aan de kant van de weg op haar te wachten. De tijd verstreek, maar ze kwam niet opdagen. 5 minuten werden er 10 en die 10 werden er 15. Holy crap.
Louella’s brain:
‘Waar blijft ze nou?
– kijkt om zich heen –
Ik snap hier niks van. Je weet toch wel hoe laat je les hebt?
Als het nog langer duurt moet ik straks weer naar de wc.
Shit hier krijg ik echt spanning van.
Waar blijft ze nou?
O my god. Mijn buik. Zie je wel. Ik krijg last van paniek.
Mijn buik begint te borrelen. Shit.
Straks moet ik naar de WC. Ja, ik kan hier nergens. Kutzooi!!
Waar blijft ze!!!
Ik moet echt. Ik raak in paniek. Ik krijg een paniekaanval.
Nee. Blijf rustig. Lou je hebt vaker zo lang in de auto gezeten.
Dit zit allemaal in je hoofd. Je hoeft niet naar de WC.
Er is niks aan de hand. Je hebt alles onder controle.
Adem in via je buik. Pfffff… Rustig uitademen. En in…. Pffff…. En weer uit….
– kijkt om zich heen –
Ah, daar zal je d’r hebben. Oké. Onder controle.
Ik ben nu in no-time thuis.
Niks aan de hand.
Zucht.
Dit was echt even heel naar. Ik voelde weer helemaal dat gevoel van angst en paniek, maar ik kon het uiteindelijk wel goed onder controle houden. Alleen die sensatie is gewoon zo naar! Bah. Alsof ik op het punt stond om helemaal te flippen. Ik zag mezelf in mijn hoofd al die auto uit lopen en zeggen: ‘Ik raak in paniek! Ik heb een paniekaanval, kut! Ik wil NU naar huis!’ Maar dat gebeurde niet. Door rustig te blijven, te realiseren dat er niks aan de hand was en ademhalingsoefeningen te doen kon ik mezelf onder controle houden. Maar men, dat was echt even vervelend. De paniekaanvallen zijn dus nooit écht weg. Ik kan er alleen beter mee om gaan.
Lekker eten in mijn eentje
Laatst had ik na mijn training ineens heel zin om een kopje koffie ergens te drinken. Gewoon lekker alleen. Boekje erbij en even quality ‘me time.’ En ik zal je eerlijk zeggen, ik durfde eerst niet. Waarom? Omdat ik bang was dat ik in paniek zou raken. Dat ik iets zou drinken of eten waardoor mijn darmen op hol sloegen en ik als een malle moest vertrekken. Dat zou ik vreselijk vinden. Ik had namelijk geen pilletjes genomen die dag, dus ik moest vertrouwen op mijn lichaam. En dat is best wel lastig.
Maar ik dacht: kom op, schouders er onder. Gewoon gaan en kijken wat ‘t wordt. Als het gebeurt: so be it. Dit wordt echt steeds meer mijn mindset and i’m loving it! Dus zo gezegd zo gedaan. Vrijdagochtend half 10 nam ik plaats aan een tafeltje bij Bagels en Beans. In mijn uppie. Voor het eerst sinds mijn paniek. En weetje wat? I freaking loved it! Het was zo fijn om even lekker in mijn eentje daar te zitten met een boekje. Beetje mensen kijken. Grote cappuccino met amandelmelk erbij (mijn go-to) en genieten maar. En paniek? Dat had ik totaal niet. Ik had serieus nergens last van. Dit gaf mij zo’n onwijs goed gevoel. Echt, ik kan het niet eens beschrijven in woorden hoe zo iets kleins, zo’n grote impact heeft. Heel blij dat ik mezelf steeds push en uit mijn comfort zone blijf stappen om te groeien en te ontwikkelen. Ik kan het!!!
Geweldig.
Dat is hoe ik me voel. Geweldig. Zoals je wel hebt kunnen lezen gaat het super goed met me en ik ben onwijs blij met de ontwikkelingen van de afgelopen tijd. Voor een ander is het een raadsel hoe dit soort kleine dingen voor mij zo ‘groots’ zijn, maar dat maakt niets uit. Ik wou het alleen graag met jullie delen omdat ik mensen die iets soortgelijks hebben hier hopelijk mee kan inspireren om ook gewoon te gaan en te doen. Ik geloof in jou en je kan meer dan je denkt! Go for it! #omdatjijhetookkan
Ik zie dat je dit verhaal in 2018 gepost hebt, maar nu in 2021 lees ik het en het is zo enorm herkenbaar. De ochtend, het aanpraten van negativiteit en dat je af en toe denkt: heb ik echt buikpijn of denk ik dit alleen maar. Wat je schrijft klopt denk ik zeker, je kunt jezelf letterlijk buikpijn geven door eraan te denken, dan moet je dit ook kunnen omdraaien. Ik hoop dat het mij ook snel zal lukken om dit te kunnen!
Heb je nog specifieke tips hiervoor, schreef jij deze gedachten op of had je andere steuntjes die je hielpen om positief te denken?
bedankt alvast!
Hi Lou, zo dat is me nogal wat……. Ik moet zeggen, jij bent nu al mijn inspiratie! En die quote….. Ik ben niet mijn gedachten, ik ben baas over mijn eigen lichaam, die gaat op de spiegel in de badkamer! Ik heb al zo’n 5 jaar last van paniekaanvallen, het was er gewoon in een keer? En is ook niet meer weggegaan….. Ze gingen dan ook gepaard met helse pijn in mijn darmen en maag… Overgeven, naar het toilet moeten…… Ik wist me geen raad….dan na verloop van tijd, weet je dat het met rustig blijven sneller weggaat….en het ging van 1 kr in de week, naar 1kr in de 2 weken, maand en maanden helemaal niks….. Nu moet ik zeggen dit is begonnen toen ik nierfalen kreeg……. En ik ben nu 2 weken geleden getransplanteerd en ze zijn weer terug…maar nu dagelijks en de pijn is nog heviger….. Bang dat er iets met m’n donornier is, uit zich in paniekaanvallen…… Zelfs toen ik voor m’n eerste check-up ben gegaan en de donornier is helemaal in orde…blijf ik de aanvallen toch houden… Ik moet zeggen ik krijg ook veel onbegrip van mijn dokter en dat is niet fijn ….Dus jou verhaal net gelezen te hebben, geeft me echt weer hoop! Dankje!